“JESUS IS ENOUGH: The Message of Hebrews in Seven Truths”

Introduction

The book of Hebrews was written to believers tempted to return to old religious traditions under persecution. The author’s message is clear: Don’t go back — go deeper in Christ!
Jesus is greater, better, and final in all things. The letter calls us to hold fast to our faith because Christ is the complete revelation and fulfillment of God’s plan.

The entire message can be remembered through the acronym H.E.B.R.E.W.S.

H – High Priesthood of Christ

Hebrews 4:14–16; 7:24–27

• Jesus is our Great High Priest, greater than Aaron and the Levitical priests.Jesus, the High Priest “according to the order of Melchizedek,” offers a once-for-all sacrifice that perfects and sanctifies. 
• His priesthood is eternal and compassionate — He knows our weaknesses because He became like us.
• He intercedes for us continually and invites us to approach God’s throne of grace with confidence.

Application: When you feel unworthy or distant from God, remember — you have a High Priest who understands and welcomes you.

E – Excellence of Christ

Hebrews 1:1–4; 3:1–6

• God has spoken finally and fully through His Son — not through prophets or angels, but through Jesus.
• Christ is greater than the angels and greater than Moses — the builder of the house, not just a servant in it.
• He is the radiance of God’s glory and the exact representation of His being.

Application: Don’t settle for lesser revelations. Look to Christ — the perfect picture of who God is.

B – Better Covenant

Hebrews 8:6–13; 9:11–15

• Jesus mediates a better covenant based on better promises — forgiveness, inner transformation, and eternal redemption.
• The old covenant relied on repeated sacrifices; the new covenant rests on Christ’s once-for-all offering.

Application: Christianity isn’t about external rituals — it’s about a living relationship written on your heart.

R – Rest for God’s People

Hebrews 4:1–11

• True rest is found in trusting Christ, not in striving under the law.
• The Israelites failed to enter rest because of unbelief — we must not make the same mistake.
• Jesus invites us: “Come to Me... and I will give you rest” (Matthew 11:28, echoed in Hebrews 4).

Application: Stop striving for salvation — start resting in what Jesus has already finished.

E – Enduring Faith

Hebrews 10:35–39; 11:1–40; 12:1–3

• Faith is the evidence of things not seen — it’s what keeps us running when life gets hard.
• The heroes in Hebrews 11 (Abraham, Moses, Rahab, etc.) looked forward to what we now have in Christ.
• We are called to run the race with endurance, keeping our eyes fixed on Jesus.

Application: Don’t give up in the middle of your race. Faith isn’t about perfection — it’s about perseverance.

W – Worship and Service

Hebrews 12:28–29; 13:15–16

• Because of God’s unshakable kingdom, we should worship with reverence and awe.
• True worship is not just singing — it’s a lifestyle of gratitude, service, and love.
• “Through Jesus, let us continually offer a sacrifice of praise to God” (Hebrews 13:15).

Application: Worship God not just with your lips but with your life — through kindness, generosity, and love.

S – Sacrifice Once for All

Hebrews 9:26–28; 10:10–14

• Christ’s sacrifice is final and complete — “once for all.”
• No more animal sacrifices or repeated rituals are needed.
• His death cleanses the conscience and perfects believers forever.

Application: Stop trying to earn God’s favor — it’s already paid in full through Jesus’ perfect sacrifice.

Conclusion

The message of Hebrews is timeless:
Don’t turn back. Don’t lose heart. Jesus is enough.

He is our:

• High Priest — interceding for us,
• Excellence — the perfect revelation of God,
• Better Covenant — our new relationship with God,
• Rest — the end of striving,
• Enduring Faith — the example and source of strength,
• Worship — the focus of our praise,
• Sacrifice — once and for all, complete forever.

“Let us fix our eyes on Jesus, the author and finisher of our faith.” — Hebrews 12:2

ദൈവം നമ്മുടെ ഇടയിൽ കൂടാരമിട്ടു

പ്രിയ സഹോദരങ്ങളേയും സഹോദരിമാരേയും,

ജീവിതം സമാധാനപരമായിരിക്കുമ്പോൾ മാത്രമല്ല ക്രിസ്തുമസ് നമ്മിലേക്കെത്തുന്നത്. പലപ്പോഴും ഹൃദയങ്ങൾ ഭാരമേറിയിരിക്കുമ്പോഴും, ഭാവി അനിശ്ചിതമായിരിക്കുമ്പോഴും തന്നെയാണ് ക്രിസ്തുമസ് നമ്മളെ സമീപിക്കുന്നത്. അത്തരം സാഹചര്യങ്ങളിലാണ് ക്രിസ്തുമസിന്റെ രഹസ്യം ഏറ്റവും ശക്തമായി നമ്മോടു സംസാരിക്കുന്നത്.

അടുത്തിടെ ഞാൻ “മിറക്കിൾ ഓൺ ക്രിസ്തുമസ്” എന്നൊരു ക്രിസ്തുമസ് സിനിമ കണ്ടു. ലളിതമായ കഥയാണെങ്കിലും, ഇന്ന് പല കുടുംബങ്ങളുടെയും യാഥാർത്ഥ്യം അതിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു.

ഈ കഥ ബോയ്സ് കുടുംബത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണ്. അവരുടെ വീട്ടിൽ ക്രിസ്തുമസിന് ഒരുക്കങ്ങൾ പൂർത്തിയായിരിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുമസ് മരത്തിന് വിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മേശ സജ്ജമാണ്. ബന്ധുക്കൾ എത്താനിരിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ ഈ എല്ലാറ്റിനകത്തും ആഴത്തിലുള്ള വേദന ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അമ്മയായ മേരി ബോയ്സ് ദുഃഖവും ഭയവും ഉള്ളിൽ ചുമക്കുകയാണ്. ഭർത്താവായ ജെയിംസ് ഗുരുതരമായ രോഗം നേരിടുകയാണ്. വരാനിരിക്കുന്നതിനെ സ്വീകരിക്കാൻ മേരിക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്. അവളുടെ ഹൃദയം അശാന്തമാണ്, വിശ്വാസം കുലുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈ ഉള്ളിലെ പോരാട്ടം അവളുടെ ബന്ധങ്ങളെയും ബാധിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് സഹോദരനായ പീറ്ററോടുള്ള അവളുടെ സമീപനം കടുപ്പവും അസഹിഷ്ണുതയും നിറഞ്ഞതായിത്തീരുന്നു. ക്രിസ്തുമസ് എത്തിയിട്ടുണ്ട്,. എന്നാൽ സന്തോഷം എത്തിയിട്ടില്ല. ഈ ഭംഗുരമായ കുടുംബാന്തരീക്ഷത്തിലേക്കാണ് ഹാരി എന്ന അപരിചിതൻ കടന്നുവരുന്നത്. അവനും ക്രിസ്തുമസിന് ഒറ്റയ്ക്കാണ്. ഒരു ലളിതമായ കരുണാപ്രവർത്തനത്തിലൂടെ അവനെ ക്രിസ്തുമസ് വിരുന്നിന് ക്ഷണിക്കുന്നു. ആദ്യം മടിയും അസ്വസ്ഥതയും എതിർപ്പും ഉണ്ടാകുന്നു—എന്നാൽ വാതിൽ തുറക്കപ്പെടുന്നു.

ആ നിമിഷം എല്ലാം മാറ്റിമറിക്കുന്നു.

ഹാരി പരിഹാരങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നില്ല. വിശദീകരണങ്ങൾ നൽകുന്നില്ല. അവൻ കൊണ്ടുവരുന്നത് സാന്നിധ്യമാണ്. തന്റെ മൃദുലമായ വാക്കുകളിലൂടെയും വിശ്വാസഗാനങ്ങളിലൂടെയും ദൈവത്തിൽ ഉള്ള ശാന്തമായ വിശ്വാസത്തിലൂടെയും അവൻ മേശ ചുറ്റി കൂടിയിരിക്കുന്നവരുടെ ഹൃദയങ്ങളെ പതുക്കെ സ്പർശിക്കുന്നു. വേദനയുടെ നടുവിലും ദൈവത്തെ വിശ്വസിക്കേണ്ടതിനെക്കുറിച്ചും, ഇപ്പോഴത്തെ നിമിഷത്തിൽ സ്നേഹം തിരഞ്ഞെടുക്കേണ്ടതിനെക്കുറിച്ചും അവൻ സംസാരിക്കുന്നു. അവന്റെ വാക്കുകൾ അത്ഭുതകരമായൊരു മാറ്റം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. മേരിയുടെ വേദന അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നില്ല, എന്നാൽ അവൾ അതിനെ മറ്റൊരു ദൃഷ്ടികോണത്തിൽ കാണാൻ തുടങ്ങുന്നു. നിരാശയല്ല, പ്രത്യാശയോടെയാണ് അവൾ ഭർത്താവിന്റെ അവസ്ഥയെ സ്വീകരിക്കുന്നത്. ജെയിംസിനെ സ്നേഹിക്കുന്നതെന്നത് അവനോടൊപ്പം നടക്കുന്നതാണെന്ന്, ഇപ്പോഴും ദൈവം അവരുടെ കൂടെയുണ്ടെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നതാണെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിയുന്നു. അതേ സമയം സഹോദരനോടുള്ള അവളുടെ കോപം മൃദുവാകുന്നു. അവൾ സ്നേഹം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു. അവൾ ക്ഷമ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു. ബന്ധങ്ങൾ സുഖപ്പെടാൻ തുടങ്ങുന്നു. പുറമേ വലിയ അത്ഭുതങ്ങൾ ഒന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല. രോഗം തുടരുന്നു. ഭാവി അനിശ്ചിതമാണ്. എന്നാൽ അവരുടെ ക്രിസ്തുമസ് അർത്ഥവത്താകുന്നു—കാരണം ദൈവസാന്നിധ്യം വീണ്ടും കണ്ടെത്തപ്പെടുന്നു.

സഹോദരങ്ങളേയും സഹോദരിമാരേയും,

ഇതുതന്നെയാണ് ക്രിസ്തുമസിന്റെ ഹൃദയം.

വിശുദ്ധ യോഹന്നാൻ നമ്മോടു പറയുന്നു: “വചനം മാംസമായി നമ്മുടെ ഇടയിൽ വസിച്ചു.”

ദൈവം മനുഷ്യരിലേക്കു ദൂരത്തുനിന്ന് വരുന്നതല്ല. അവൻ വസിക്കാനാണ് വരുന്നത്. പൂർണ്ണമായ വീടുകളിലല്ല, ഭയവും ഭംഗുരത്വവും നിറഞ്ഞ വീടുകളിലാണ് അവൻ തന്റെ കൂടാരം അടിക്കുന്നത്. ഹാരി ബോയ്സ് കുടുംബവീട്ടിലേക്ക് കടന്നുവന്നതുപോലെ, പൂർണ്ണതയല്ല, ഇടമാണ് ദൈവം നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ ചോദിക്കുന്നത്. ഇതാണ് എമ്മാനുവേൽ—നമ്മോടുകൂടെ ദൈവം.

ദൈവം നമ്മുടെ വേദന പങ്കുവെക്കുന്നു. അവൻ അതിനെ ന്യായീകരിച്ചു മാറ്റുന്നില്ല. അവൻ അതിനുള്ളിൽ നമ്മോടൊപ്പം ഇരിക്കുന്നു. തൊട്ടിലിലെ കുഞ്ഞ് ക്രൂശിലെ മനുഷ്യനായി വളരുന്നു—മനുഷ്യാവസ്ഥയെ പൂർണ്ണമായി ഏറ്റെടുത്തുകൊണ്ട്. ക്രിസ്തുമസ് നമ്മെ ഉറപ്പുനൽകുന്നു: നമ്മുടെ യാത്രയിൽ നാം ഒരിക്കലും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് നാം നമ്മെ പ്രത്യാശയുടെ തീർത്ഥാടകരെന്ന് വിളിക്കാനാകുന്നത്. പ്രത്യാശയുടെ തീർത്ഥാടകർ വേദനയില്ലാത്തവരല്ല. ദൈവം തങ്ങളോടൊപ്പം നടക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞ് മുന്നോട്ട് നടക്കുന്നവരാണ് അവർ. സിനിമയിലെ മേരിയെപ്പോലെ, ഉത്തരങ്ങൾ ഇല്ലാതിരുന്നാലും നാം വിശ്വസിക്കാൻ പഠിക്കുന്നു. പ്രത്യാശിക്കാൻ പഠിക്കുന്നു. വീണ്ടും സ്നേഹിക്കാൻ പഠിക്കുന്നു.

അപ്പോൾ ക്രിസ്തുമസ് അതിന്റെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം കണ്ടെത്തുന്നു—ബന്ധങ്ങളുടെ ഉത്സവമായി. ദൈവം നമ്മുടെ ഇടയിൽ തന്റെ കൂടാരം അടിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, നാം പരസ്പരം നമ്മുടെ കൂടാരങ്ങൾ അടിക്കുവാൻ വിളിക്കപ്പെട്ടവരാണ്—സഹോദരങ്ങളെ ക്ഷമിക്കാൻ, തകർന്ന ബന്ധങ്ങൾ സുഖപ്പെടുത്താൻ, അപരിചിതരെ സ്വാഗതം ചെയ്യാൻ, വൈരാഗ്യത്തിനുപകരം കരുണ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ.

പ്രിയ സഹോദരങ്ങളേയും സഹോദരിമാരേയും, ക്രിസ്തുമസിന്റെ അത്ഭുതം ജീവിതം പെട്ടെന്ന് എളുപ്പമാകുന്നതല്ല. അതിന്റെ അത്ഭുതം ദൈവം നമ്മോടുകൂടെ വസിക്കാൻ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതാണ്. ഈ ക്രിസ്തുമസ്, ബോയ്സ് കുടുംബത്തെപ്പോലെ, നമ്മുടെ വാതിലുകളും ഹൃദയങ്ങളും തുറക്കാൻ നമ്മെ സഹായിക്കട്ടെ. നമ്മുടെ വീടുകളിലും പോരാട്ടങ്ങളിലും ബന്ധങ്ങളിലും എമ്മാനുവേലിനെ കണ്ടെത്താൻ നമുക്ക് സാധിക്കട്ടെ. ദൈവത്തിന്റെ കരുണയിൽ വിശ്വസിച്ച് പ്രത്യാശയുടെ തീർത്ഥാടകരായി നാം മുന്നോട്ട് നടക്കട്ടെ.  ആമേൻ.

Christmas Message: “God Pitched His Tent Among Us"

 Dear brothers and sisters,

Christmas does not always come to us when life is peaceful. Very often, it comes when hearts are heavy and the future is uncertain. And it is precisely there that the mystery of Christmas speaks most powerfully.

Recently, I watched a Christmas movie titled Miracle on Christmas. It is a simple story, but one that mirrors the reality of many families today.

The story centers on the Boyce family. Their home is prepared for Christmas, the tree is lit, the table is set, relatives are expected. But beneath all this, there is deep pain. Mary Boyce, the mother, is carrying grief and fear. Her husband James is facing a serious illness, and Mary finds it hard to accept what lies ahead. Her heart is restless, her faith shaken. This inner struggle also affects her relationships, especially with her brother Peter, towards whom she becomes impatient and harsh.

Christmas has arrived, but joy has not.

Into this fragile family setting a stranger named Harry enters into. He is alone for Christmas, and through a simple act of kindness, he is invited to share Christmas dinner with the family. There is hesitation, discomfort, even resistance—but the door is opened.

That moment changes everything.

Harry does not bring solutions. He does not offer explanations. He brings presence. Through his gentle words, his songs of faith, and his calm trust in God, he slowly touches the hearts of those gathered around the table. He speaks about God’s nearness, about trusting God even when life is painful, about choosing love in the present moment.

His words do something remarkable. They do not remove Mary’s pain, but they help her see it differently. She begins to accept her husband’s situation with hope, not despair. She realizes that loving James means walking with him, trusting that God is with them even now. At the same time, her anger towards her brother softens. She chooses kindness. She chooses forgiveness. Relationships begin to heal.

Nothing dramatic happens outwardly. The illness remains. The future is uncertain. But their Christmas becomes meaningful—because God’s presence is rediscovered.

Brothers and sisters, this is the heart of Christmas.

St. John tells us:

“The Word became flesh and pitched His tent among us.”

God does not come to humanity from a distance. He comes to dwell. He pitches His tent not in perfect homes, but in homes marked by fear and fragility. Like Harry entering the Boyce household, God enters our lives quietly asking not for perfection, but for space.

This is Emmanuel—God with us.

God shares our suffering. He does not explain it away. He sits with us in it. The child in the manger grows into the man on the cross, fully embracing the human condition. Christmas assures us that we are never abandoned on our journey.

That is why we can call ourselves pilgrims of hope.

Pilgrims of hope are not people without pain. They are people who keep walking because God walks with them. Like Mary in the movie, we may not have answers, but we learn to trust. We learn to hope. We learn to love again.

And Christmas becomes what it is meant to be—a festival of relationships.

If God has pitched His tent among us, then we are called to pitch our tents beside one another—to forgive our brethren, to heal broken relationships, to welcome the stranger, and to choose mercy over resentment.

Dear brothers and sisters,

The miracle of Christmas is not that life suddenly becomes easy.

The miracle is that God chooses to dwell with us.

May this Christmas help us, like the Boyce family, to open our doors and hearts.

May we discover Emmanuel in our homes, our struggles, and our relationships.

And may we walk forward as pilgrims of hope, trusting in God’s mercy.

 Amen.

 

ജപമാല പ്രഭാഷണം: “മറിയം നമ്മുടെ മാതൃക”

ആരംഭം

പ്രിയ സഹോദരങ്ങളേ,
ഈ വിശുദ്ധ ജപമാലാമാസത്തിൽ, നാം ഒന്നായി മറിയത്തോടൊപ്പം പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്.
അവൾ നമ്മുടെ സ്വർഗ്ഗീയ അമ്മയും, വിശ്വാസജീവിതത്തിലെ മാതൃകയുമാണ്.
മറിയത്തിന്റെ ജീവിതത്തിലൂടെ ദൈവം നമ്മോട് പറയുന്ന സന്ദേശങ്ങൾ നമുക്ക് ഇന്ന് ആലോചിക്കാ

മറിയം — വിശ്വാസത്തിന്റെ മാതൃക

മറിയം തന്റെ ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ ഘട്ടത്തിലും ദൈവത്തോടുള്ള പൂർണ്ണ വിശ്വാസം പുലർത്തിയവളാണ്.
ദൂതൻ ഗബ്രിയേൽ അവളോടു പറഞ്ഞപ്പോൾ — “നിനക്കു ദൈവകൃപ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു” —
അവൾ പറഞ്ഞു:

“ഇതാ, ഞാൻ കർത്താവിന്റെ ദാസി; നിന്റെ വാക്ക് എനിക്കു നടപ്പാകട്ടെ.” (ലൂക്കാ 1:38)

ദൈവത്തിന്റെ പദ്ധതികൾ അവളെ ഭയപ്പെടുത്തിയോ സംശയിപ്പിച്ചോ ഇല്ല.
മറിയം വിശ്വസിച്ചു, അനുസരിച്ചു, ദൈവത്തിന് തന്റെ ജീവിതം സമർപ്പിച്ചു.
നമ്മളും അവളെപ്പോലെ ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടം നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ നടപ്പാക്കാൻ തയ്യാറാകണം.

മറിയം — വിനയത്തിന്റെ മാതൃക

മറിയം ദൈവം തിരഞ്ഞെടുത്ത ഏറ്റവും മഹത്വമുള്ള സ്ത്രീ ആയിരുന്നെങ്കിലും,
അവൾ പറഞ്ഞു:

“എന്റെ ആത്മാവ് കർത്താവിനെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു, എന്റെ ആത്മാവ് ദൈവത്തിൽ ആനന്ദിക്കുന്നു.” (ലൂക്കാ 1:46–47)

മറിയത്തിന്റെ മഹത്വം അവളുടെ വിനയത്തിലും ആത്മസമർപ്പണത്തിലും ആണ്.
ഇന്ന് ലോകം അഭിമാനത്തിലും അഹങ്കാരത്തിലും മുങ്ങുമ്പോൾ,
മറിയം നമ്മെ വിനയത്തിലേക്കാണ് വിളിക്കുന്നത് — ദൈവം പ്രവർത്തിക്കാൻ ഇടവിടുക.

 മറിയം — പ്രാർത്ഥനയുടെയും ഇടപെടലിന്റെയും മാതൃക

കാനായിലെ വിവാഹത്തിൽ മറിയം ശ്രദ്ധിച്ചു: വീഞ്ഞ് തീർന്നു.
അവൾ ഉടൻ യേശുവിനോട് പറഞ്ഞു, പിന്നെ ദാസന്മാരോട് പറഞ്ഞു:

“അവൻ നിങ്ങളോടു പറയുന്നതെന്തും ചെയ്യുവിൻ.” (യോഹന്നാൻ 2:5)

മറിയം അവതരിപ്പിക്കുന്ന അമ്മയാണ് — അവളുടെ മക്കളുടെ ആവശ്യം അവൾ ദൈവത്തോടു പറയുന്നു.
അവളുടെ ഇടപെടലിലൂടെ ആദ്യ അത്ഭുതം നടന്നു.
ജപമാലയിലൂടെ, അവളോടൊപ്പം നാം നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ വിഷമങ്ങളും യേശുവിനോട് സമർപ്പിക്കുന്നു.

 മറിയം — സഹനത്തിൻ്റെയും പ്രത്യാശയുടെയും മാതൃക

യേശുവിനെ കുരിശിൽ തറയ്ക്കുമ്പോൾ, മറിയം കുരിശിൻ കീഴിൽ നിന്നു.
അവൾ തളർന്നില്ല, പരാതിപ്പെട്ടില്ല — മൗനത്തിലും കരുത്തിലും അവൾ ദൈവത്തിൽ ഉറച്ചു നിന്നു.
അവൾ നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു:

കഷ്ടതകളിലും പ്രത്യാശ നഷ്ടപ്പെടുത്തരുത്; ദൈവം ഒപ്പം ഉണ്ടെന്നുറപ്പ് മതിയാകും.

ഇന്ന് നമ്മളും വേദനകളും പരീക്ഷണങ്ങളും നേരിടുമ്പോൾ,
മറിയം നമ്മെ കൈപിടിച്ചുനടത്തുന്നു. അവൾ പറയുന്നത് —
“കുരിശ് ദുഖമല്ല, രക്ഷയുടെ വഴിയാണ്.”

ജപമാല — മറിയത്തോടൊപ്പം യേശുവിലേക്കുള്ള വഴി

ജപമാല വെറും ആവർത്തന പ്രാർത്ഥനയല്ല,
യേശുവിൻ്റെ ജീവിത രഹസ്യങ്ങൾ ധ്യാനിക്കുന്ന ആത്മീയ യാത്രയാണ്.
ഓരോ “മറിയേ നമസ്കാരം” എന്ന പ്രാർത്ഥനയും നമ്മെ യേശുവിൻ്റെ മനസ്സിലേക്കും മറിയത്തിൻ്റെ ഹൃദയത്തിലേക്കും അടുപ്പിക്കുന്നു.

മറിയം എല്ലായ്പ്പോഴും യേശുവിലേക്കാണ് നമ്മെ നയിക്കുന്നത്.
ജപമാലയിലൂടെ അവൾ നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു —
സ്നേഹം, ക്ഷമ, വിനയം, വിശ്വാസം, പ്രത്യാശ — ഈ പാതകളിലൂടെ മാത്രമേ നാം യേശുവിനെ കണ്ടെത്തുകയുള്ളു.

നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ മറിയം

• മറിയം അമ്മയായി നമ്മെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നു.
• അവൾ നമ്മെ ഇടപെടലിലൂടെ സംരക്ഷിക്കുന്നു.
• കുടുംബത്തിൽ ജപമാല പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ അവൾ സന്നിഹിതയാണ്.
• മറിയത്തിന്റെ മക്കളായ നമ്മൾ പ്രാർത്ഥനയിലും ദയയിലും വളരുന്നവരായിരിക്കണം.

സമാപനഭാഗം

പ്രിയ സഹോദരങ്ങളേ,
മറിയം നമ്മുടെ മാതാവാണ്, എന്നാൽ അതിലും വലിയതായിട്ട് — നമ്മുടെ മാതൃകയും ഗുരുവുമാണ്.
അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ നാം കാണുന്നത് ദൈവവിശ്വാസത്തിന്റെ പൂർണ്ണതയും,
വിനയത്തിന്റെ സൗന്ദര്യവും, സഹനത്തിന്റെ ശക്തിയും, പ്രാർത്ഥനയുടെ പ്രത്യാശയുമാണ്.

ഇന്ന് നാം അവളോടൊപ്പം ജപമാല പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ,
അവളുടെ ഹൃദയം നമ്മെ യേശുവിലേക്കു കൂടുതൽ അടുപ്പിക്കട്ടെ.
നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങൾ, സഭകൾ, സമൂഹം എല്ലാം മറിയത്തിൻ്റെ സംരക്ഷണതണലിൽ വളരട്ടെ.

“മറിയമേ, ജപമാലയുടെ റാണീ,
ഞങ്ങളുടെ രക്ഷാർത്ഥം പ്രാർത്ഥിക്കണമേ.
ഞങ്ങൾ മക്കളെല്ലാവരും നിൻ ഹൃദയത്തിലേക്കു അടുപ്പിക്കണമേ.” 

Faith: A Journey Through Body, Mind,and Spirit

Introduction 

Faith is a concept that transcends religious boundaries, deeply embedded in the human experience across time, culture, and belief systems. While often associated narrowly with doctrinal belief or religious affiliation, faith in its purest form is a multidimensional experience. It can be understood as religiosity at the level of the body, dialogical at the level of the mind, and peace at the level of the spirit—irrespective of all faith. This layered perspective invites a holistic understanding of faith that resonates across traditions, philosophies, and inner landscapes.

1. Faith as Religiosity in the Body

At the most tangible level, faith expresses itself through the body—through practices, rituals, symbols, and the embodied life of religious devotion. This is the realm of religiosity, where faith takes visible form in daily actions: prayer, pilgrimage, fasting, sacraments, or meditative posture. These physical expressions are not merely symbolic but serve as conduits through which internal belief is made external, and the sacred is woven into the rhythms of the material world.

In this domain, faith becomes a discipline of the body—one that cultivates presence, humility, and connection through repetition and reverence. It reminds us that spirituality is not just abstract contemplation but also an incarnated, lived experience.

2. Faith as Dialogue in the Mind

Moving inward, faith evolves into a dialogical process within the mind. Here, it is no longer just a matter of inherited tradition or outward expression, but a space for inquiry, reflection, and inner conversation. At this level, faith engages the intellect—questioning, understanding, doubting, and discovering.

This form of faith is dialogical in two senses: it is both an internal dialogue with oneself and an external dialogue with others. In the former, we grapple with belief, uncertainty, and meaning; in the latter, we engage in respectful interfaith discourse, philosophical debate, and mutual learning. Rather than undermining faith, such dialogue strengthens it—transforming it into a dynamic, evolving relationship with truth.

Faith in the mind does not demand certainty; it thrives in the fertile ground of curiosity and humility. It recognizes that belief is not static but fluid, shaped by learning, experience, and the honest confrontation with life’s complexities.

3. Faith as Peace in the Spirit

At its deepest level, faith is not confined to doctrine, ritual, or reasoning. It is an inner peace, a spiritual state of being that transcends all conceptual boundaries. In the realm of the spirit, faith is not a belief in something, but a resting in that which simply is—an experience of unity, presence, and wholeness.

This level of faith is non-dual and universal. It is the peace that passes understanding, the calm that remains when beliefs fall away, and the silence beyond all language. It is found in the mystic's stillness, the sage’s serenity, the seeker’s surrender. Here, faith is not something one has, but something one becomes.

And it is here that the paradox of faith reveals itself: at the deepest spiritual level, true faith exists irrespective of all faith. That is, it transcends the divisions of religion, culture, and thought. It is the same inner peace found in the heart of a monk, a poet, or a child—beyond the name by which it is known.

Conclusion: The Unity of the Threefold Path

To view faith as religiosity in the body, dialogue in the mind, and peace in the spirit is to understand it not as a single act of belief, but as a journey of embodiment, reflection, and transcendence. Each level is not isolated, but interwoven; the body informs the mind, the mind opens the spirit, and the spirit deepens the meaning of the body and mind alike.

This threefold understanding honors the full spectrum of human experience—action, thought, and being—and reminds us that faith, in its truest form, is not the possession of any one tradition, but the common language of the human soul.

God in Process - The God Who Feels, Moves, and Walks With Us

Scripture Readings (suggested):

• Exodus 3:7-8 – “I have seen the misery of my people… I have heard their cry.”
• John 1:14 – “And the Word became flesh and dwelt among us.”
• Romans 8:22-28 – “All creation is groaning… and the Spirit intercedes with sighs too deep for words.”

---

Introduction: Where Is God When the World Hurts?

My brothers and sisters in Christ,

Have you ever asked the question — Where is God when I’m in pain?
When war breaks out… when a child dies… when we cry out in prayer and hear no answer?

Today, I want to share with you a vision of God that is deeply comforting, deeply challenging, and maybe even a bit surprising — a vision of God in process. A God who is not far off, not untouched by suffering, not a cold ruler above the clouds — but a living, feeling, moving God, who walks with us in every moment of becoming.

1. Not a Distant King — But a Loving Participant

In many traditional images, God is portrayed as all-powerful, unchanging, and unaffected by the world. But is that the God we meet in Scripture?

Think of Moses at the burning bush. God says:

“I have seen the misery of my people. I have heard their cry. I know their suffering.” (Ex 3:7)

This is not a God who stands apart. This is a God who feels, who listens, who responds. This is a relational God — a God in process.

The theologian Alfred North Whitehead spoke of this vision of God. He described God as having two sides:

• One side that is eternal, holding all the beauty and possibilities of what could be.
• And another side that is in time with us, who responds, feels, and grows in relationship with creation.

God is not a distant monarch — God is a companion in the journey of life.

2. God Who Suffers With Us

Friends, this is good news for all who suffer. Because if God is only distant and all-controlling, then what do we do with evil? What do we do with pain?

But Whitehead’s insight — and more importantly, the witness of Scripture — tells us:

God does not cause suffering — God suffers with us.
God does not control the world by force — God moves it forward by love.

This is the God revealed in Jesus Christ — who wept at Lazarus' tomb, who suffered on the cross, who took on our pain to redeem it.

God is not the unmoved mover — God is the most moved mover.
As theologian Jürgen Moltmann said:

“Only a suffering God can help.”

3. God of the Present Moment – Always Offering More

Whitehead spoke of God as constantly luring us — not forcing, not commanding — but inviting us, moment by moment, into deeper life.

At every crossroads, every pain, every joy — God is there, whispering:

“Here is a better way. Choose love. Choose peace. Choose truth.”

God doesn't override our freedom, but honors it. And in every choice, God works — even in our failures — to bring about healing, meaning, and new creation.

As Paul says in Romans 8:

“In all things God works for good with those who love Him.”

Not that everything is good — but that God works within everything to bring about the good.

4. Our Response – Walking with the God Who Walks with Us

So what does this mean for us?

• It means God is not done with us. You are a work in process — and so is the world.
• It means every moment matters — because God is present in it, calling you forward.
• It means we are co-creators with God — our prayers, our choices, our actions really matter.
• And it means we can trust that God feels with us, and never leaves us alone.

Conclusion: God Becoming with Us

Beloved in Christ,
We are not alone in our suffering.
We are not abandoned in our confusion.
And we are not finished yet.

God is with us — not as a static judge, but as a living presence, constantly drawing us toward love, beauty, justice, and truth.

As John writes:

“The Word became flesh and dwelt among us.”
That Word still dwells among us — still calls to us — still becomes with us.

So let us walk with the God who walks with us.
Let us trust the God who is always becoming — always loving — always calling us.

A Preferential Option for NI: Reclaiming Human Wisdom in the Age of AI

Introduction

In an age increasingly shaped by Artificial Intelligence (AI), society is confronted with a critical question: When should we turn to machines, and when should we trust the mind and heart of the human person? As AI rapidly expands into education, healthcare, agriculture, communication, and even spiritual life, the ethical imperative becomes clear: we must adopt a preferential option for natural intelligence, using artificial intelligence only when human capabilities are insufficient or unavailable.

This principle, drawing inspiration from the “preferential option for the poor” in Catholic Social Teaching, is a call to reaffirm human dignity, preserve ecological sustainability, and resist technological excess.

The Case for Natural Intelligence

Human intelligence is holistic, relational, and context-driven. Unlike AI systems, which operate on data-driven logic and pattern recognition, natural intelligence is embedded in embodied experience, emotional nuance, ethical discernment, and creative intuition. These uniquely human faculties evolve over time through struggle, memory, community, and culture.

Preferring natural intelligence means:

• Trusting teachers, mentors, and elders over algorithmic tutors.
• Relying on the intuition of farmers, artisans, or healers honed by years of experience.
• Honoring indigenous knowledge, oral traditions, and cultural wisdom that AI cannot replicate.

Natural intelligence is not only ethically richer, but also environmentally sustainable. The human mind does not require massive data centers or rare-earth minerals to function. It runs on food, rest, and relationships — not fossil fuels.

When Is AI Justified? A Subsidiarity Approach

The principle of subsidiarity — long rooted in ethical philosophy and Catholic social thought — suggests that decisions or tasks should be handled at the most local, capable level before escalating to higher powers. Applying this to AI:

Artificial intelligence should be adopted only when natural intelligence is genuinely insufficient.

In this framework, AI is complementary, not competitive. It is used:

• To process large-scale data that exceeds human capacity (e.g., climate modeling).
• In dangerous or inaccessible environments (e.g., disaster zones).
• To provide accessibility tools for those with cognitive, visual, or mobility challenges.
• As a support, not a replacement, in teaching, counseling, and caregiving.

AI, then, becomes a servant of humanity, not its substitute.

Dangers of Disregarding This Principle

Without discernment, the overuse of AI risks multiple forms of degradation:

1. De-skilling and Dependency

Replacing natural intelligence with AI leads to loss of human skills — from writing and reasoning to driving and diagnosing. Future generations may grow dependent on systems they no longer understand.

2. Erosion of Human Dignity

In education, healthcare, and pastoral care, relational presence cannot be outsourced to machines. Reducing human beings to data points or behavioral profiles undermines their inherent worth.

3. Environmental Costs

Large-scale AI requires enormous energy, contributes to e-waste, and depends on extractive industries for hardware components. Preferential use of AI may contradict sustainability goals unless tightly controlled.

4. Social Injustice

As AI replaces human labor, it can deepen inequality, displace workers, and benefit the few who control the technology — unless ethical frameworks and redistribution are built into adoption policies.

Natural Intelligence and Integral Ecology

The preferential option for natural intelligence aligns deeply with the vision of integral ecology, as proposed in Pope Francis’ Laudato Si’. It encourages a relationship between humanity and technology that is mutually respectful, just, and in harmony with the earth.

Rather than embracing AI as a default solution to every problem, we are called to slow down, discern, and ask:

• Is this task better performed by a machine — or by a human being in relationship?
• Does this use of AI enhance or erode human community?
• What are the unseen costs — ecological, spiritual, and social?

These are not anti-technology questions — they are pro-human and pro-creat

Conclusion: Let Human Wisdom Lead

In a world fascinated by artificial intelligence, we must not lose our reverence for natural intelligence — the slow, patient, luminous gift that arises from human experience, ethical growth, and spiritual seeking.

Let us embrace technology wisely, guided by a principle that says:

“Let human wisdom lead; let artificial intelligence serve.
Use AI not to replace human minds, but to uplift them when needed — and only when needed.”

This is not resistance to progress. It is a deeper vision of rightful place, responsible use, and reverence for the human soul in the digital age.

The Journey of Mother Mary: Listening, Believing, Suffering, and Rejoicing in Glory

Dear brothers and sisters in Christ,

The life of the Blessed Virgin Mary is a sacred journey — a path marked by listening, believing, suffering, and finally rejoicing in glory.
In every stage of her life, Mary shows us how a disciple of Christ must walk with God through faith and love.

1. Listening: The Beginning of Faith

Mary’s journey begins with listening.
When the angel Gabriel came to her with the message of God, she did not speak first — she listened.
Her silence was not emptiness but openness; her heart was ready to receive the Word.

In a world full of noise and haste, Mary reminds us that true faith begins in attentive silence.
She listened not only to the angel’s message but to God speaking in the ordinary events of life — in Joseph’s faith, in the shepherds’ song, in Simeon’s prophecy, and even in the silence of Nazareth.

The Church, too, must learn from Mary to be a listening Church — attentive to the Word of God, to the cry of the poor, and to the voice of the Spirit.

2. Believing: The Strength of Faith

Mary’s listening leads to believing.
At the Annunciation, she uttered her humble and courageous “Yes”:
“Be it done unto me according to your word.” (Luke 1:38)

She believed what seemed impossible — that God’s promise would be fulfilled through her.
As Elizabeth declared, “Blessed is she who believed.” (Luke 1:45)

Mary believed when she carried the Son of God in her womb.
She believed when she fled into Egypt and when she sought her lost child in the Temple.
Her faith remained firm even when her heart was pierced by sorrow at the Cross.

Her faith was not blind; it was trust born of love.
Through her, the Church learns to believe in God’s promises even in the face of uncertainty and fear.

3. Suffering: The Purification of Love

Every great faith must pass through the fire of suffering.
For Mary, suffering was not a punishment but a participation in her Son’s redemptive love.

From the moment she presented the Child Jesus in the temple, hearing Simeon’s prophecy — “A sword will pierce your soul” — she carried within her a silent cross.
She suffered as she watched her Son misunderstood, rejected, and finally crucified.

Yet, she never turned away. Standing at the foot of the Cross, she became the Mother of all believers — sharing in Christ’s pain and offering her own heart to God.

In her suffering, Mary teaches us that love is faithful even when it bleeds.
The Church, like Mary, is called to share in the sufferings of Christ so as to share also in His resurrection.

4. Rejoicing in Glory: The Fulfillment of Hope

After her earthly journey of faith and sorrow, Mary was assumed body and soul into heaven — and crowned as Queen of Heaven and Earth.
Her Assumption is not the end of her story, but the beginning of her eternal joy in God’s presence.

Now she rejoices in glory, united perfectly with her Son.
She lives forever as a sign of hope for the Church — the first among the redeemed, the image of what the whole Church is called to become.

In Mary’s glorification, we see the promise of our own destiny: to live forever in communion with the Father, Son, and Holy Spirit.
As Pope John Paul II said, “In the glory of Mary, the Church already contemplates what she herself is called to be.”

Conclusion: Following Mary’s Journey

Dear friends,
Mary’s journey — listening, believing, suffering, and rejoicing — is the pattern for every disciple and for the whole Church.
To listen as she listened, to believe as she believed, to suffer as she suffered, and to rejoice as she rejoices — this is the path to holiness.

In her, we see that the road of faith leads through the Cross to the crown.
Let us walk with her, trusting that her maternal hand will guide us from the shadows of pain to the light of eternal joy